Teoria Saylego na temat stresu oraz stresorów była próbą stworzenia ogólnej koncepcji teoretycznej patologii.
W swych początkach nie zdobyła uznania, podobnie jak inne teoria medyczne, psychologiczne, geograficzne itd., jednak stanowiła ona istotny krok naprzód w dziedzinie medycyny. Dzięki niej zaczęto pacjentów leczyć hormonami kory nadnerczy, rozpoczynając leczenie schorzeń dotychczas trudnych do opanowania.
Psychologowie właściwie przejęli termin stresu z medycyny i określili nim czynniki zewnętrzne utrudniające lub uniemożliwiające zaspokojenie potrzeb i wykonanie zamierzonych zadań, zagrażające jakimś sposobem jednostce, znacząco wpływające na obniżenie własnego poczucia wartości jednostki.